I. Kapłan jako kaznodzieja
Jako mię posłał mój Ojciec, tak ja posyłam mych kapłanów, aby głosili Ewangelję wszystkim narodom, ucząc je chować wszystko, co przykazałem.
Głoś więc moje słowo w czas i nie w czas, przekonywuj, zaklinaj, upominaj z wszelką cierpliwością i nauką.
Niech głos twój rozbrzmiewa ciągle jak odgłos trąby. Nie ustawaj przypominać memu ludowi jego zbrodni i niewierności.
Postanowiłem cię kaznodzieją, włożyłem słowa moje w usta twoje i poleciłem ci wyrywać i sadzić burzyć i budować.
Jeśli zaniedbasz powtarzać bezbożnikowi: Będziesz ukarany śmiercią, jeśli nie będziesz się starał tą groźbą odciągnąć go od grzechu, bezbożnik umrze w swej niegodziwości, ale upomnę się u ciebie o jego krew.Oddałem życie, aby przekazać swej owczarni prawdziwych pasterzów. Niestety! Wcisnęły się za nimi wilki drapieżne.
Biada tym niegodnym pasterzom. Pasą samych siebie zamiast paść swe owieczki. Piją mleko swej trzody, odziewają się jej wełną, a nie prowadzą jej na tłusto pastwiska.
Biada im! Zamiast podtrzymywać słabych, uzdrawiać niemocnych, szukać owieczek zbłąkanych, zadawalają się wydawaniem surowych i ostrych nakazów.
W ten sposób owce me rozproszyły się i stały się łupem dzikich zwierząt.
Mój synu, jakież nieszczęście, jeśli te groźby zostały napisane dla ciebie!
Gzy wierny jesteś w głoszeniu mej nauki tym, których ci powierzyłem? Mają prawo usłyszeć z ust twoich słowa żywota wiecznego.
Nieznajomość religji, obojętność i bezbożność pokrywają olbrzymią część łanów mego Kościoła. Twym obowiązkiem wykorzeniać je, a siać w ich miejsce dobre ziarno.
Nie skarż się na bezpłodność swych wysiłków. Gzy dość dokładnie oczyściłeś rolę, czy dość należycie usunąłeś kąkol, dość głęboko poruszyłeś ziemię?
Gzy poświęcasz uwagę szczególną młodym roślinkom, dzieciom, które stanowią umiłowaną cząstkę mego ogrodu? Gzy tłumaczysz jasno, cierpliwie i wytrwale prawdy katechizmowe?
Gzy nie zaniedbujesz tych, którzy z konieczności nieświadomości, albo przez zapomnienie nie chodzą do kościoła i rosną dziko, jak chwasty pośród roli?
Jeśli zabraknie twej ojcowskiej troskliwości, te dusze nieśmiertelne przepadną dla mnie na zawsze.Głoś moje słowo przy każdej sposobności. Nie czekaj, aż przyjdą pod ambonę, aby cię słuchać. Szukaj owieczek ociągających się. Staraj się pozyskać ojcowską przestrogą, dobrem słowem, pełnem miłości obchodzeniem się z niemi, albo świętą zapobiegliwością. Nie wzdrygaj się nigdy przed trudem, ani zniewagą, jeśli chodzi o zbawienie jednego z mych dzieci.
A czy niema w twej parafji jakiej owcy parszywej, publicznego grzesznika, żebraka wzgardzonego przez wszystkich, zaciekłego niedowiarka. O, jak te dusze są opuszczone. Powinieneś przeto zostawić 99 innych, a iść szukać tej biednej owieczki!
Ty jesteś zarządcą mego domu. Poleciłem ci, abyś dał w swym czasie wszystkim jego mieszkańcom tę miarę zboża, którą im wyznaczono.
Biada kapłanowi, gdyby go Pan zastał pewnego dnia, poniewierającego duszami sobie powierzone- mi, albo zawierającego przymierze z grzesznikami,, lub zastawiającego sidła na własne owieczki!Moja nauka nie jest moją, lecz jest nauką Ojca, który mię posłał.
Strzeż się, byś nie osłaniał jej zbytnią mądrością ludzką, próżną wiedzą i literackiemi dociekaniami.
Nie przystoi psuć dobrego wina Ewangelji wodą swego rozumu.
Prawdziwy pasterz stara się wydobywać ze swego skarbca rzeczy stare i nowe. Przystosowuje stare prawdy do obecnych potrzeb swych słuchaczy, szuka pokornie prawdy w książkach, napisanych dla jego użytku, nie szczędzi ani trudu ani czasu, aby przygotować obrok duchowny dla swego ludu.
Mój synu, nie głoś siebie samego. Niech wierni słuchając cię, zapomną podziwiać twe zdolności, a niech myślą o tern, jak poprawić swe życie
Sam z siebie jesteś tylko miedzią brząkającą cymbałem brzmiącym. To ja daję duszom łaskę
zrozumienia twych słów i nawrócenia.
Miej się na baczności, byś katedry prawdy nie zamienił na trybunę, z którejbyś każdej niedzieli bronił swego honoru, albo łajał wiernych.
Byłoby to bezczeszczeniem mej świątyni i upadlaniem swego świętego posługiwania.Kapłan jest mym heroldem. Obowiązkiem jego jest głosić mą dobroć i bezgraniczne miłosierdzie mej Matki niebieskiej, Ucieczki grzeszników. Powinien natchnąć me biedne dzieci, i tak już słabe i nieszczęśliwe, ufnością, a nie przygniatać ich nieustannemu skargami i gorzkiemi wyrzutami.
Trzeba umieć wystąpić stanowczo a łagodnie, nie zatruwając lekarstwa jadem własnej popędliwości.Synu mój, bądź niezmordowanym siewcą dobrego słowa. Rzucaj wszędzie, we wszelkich okolicznościach, publicznie i w rozmowach prywatnych, ziarnko swej nauki.
Nie troszcz się o powodzenie swych trudów. Już ja się postaram, aby wzeszło w duszach odpowiednio przygotowane nasienie, rzucone przez ciebie.
Prosta uwaga, dobre słowo powiedziane jakby przypadkiem, wyda swój owoc, bo ty jesteś tylko pokornym i nic nie znaczącym siewcą! To ja, twój Jezus wszechmocny, daję wzrost.
ORĘDZIE JEZUSA DO SWEGO KAPŁANA (MYŚLI REKOLEKCYJNE)
wydawnictwo oo. Redemptorystów Tuchów
IMPRIMATUR Wilno, dnia 28 października 1935 L569/35
To Orędzie Jezusa do swego kapłana poświęca autor Gwidonowi de Fontgalland, zmarłemu w r. 1925 w dwunastym roku życia.
Ów chłopczyk marzył o tem, by zostać kapłanem, lecz Jezus mu rzekł: “Będziesz moim aniołem”.