(święto to ustanowiono około roku Pańskiego 1558)
Pan nasz i Zbawiciel Jezus Chrystus, któremu dana jest wszystka władza na i Niebie i na ziemi, po 40 dniach chwalebnego zmartwychwstania swojego wstąpił do Nieba, usiadł po prawicy Ojca, wziął chwałę i bóstwo i moc, a zarazem jest i aż do skończenia świata pozostanie najwyższym Nauczycielem, Kapłanem i Królem Kościoła, który założył. Jest Głową Kościoła niewidzialną, a widzialnym jego zastępcą jest Piotr, któremu zlecił najwyższy urząd pasterski, kapłański i nauczycielski.
Dla tego najwyższego urzędu Piotr zawsze przodował apostołom i apostołowie uznawali go za swą głowę. Przodował również wielką żarliwością o chwałę Bożą. Pracował najpierw w Jerozolimie, w Antiochii i w innych częściach Wschodu, zakładając kościoły, ale to żarliwości jego nie wystarczało. Za sprawą Ducha św. puścił się do Rzymu, stolicy ówczesnego świata, i tutaj opowiadał Ewangelię, a miasto to obrał sobie za siedzibę i stolicę Królestwa Bożego. Rzym, miasto naówczas największe i najpiękniejsze, lśniące od pozłocistych pałaców, siedlisko sztuk i nauki, miasto, w którym znajdowało się trzysta świątyń z trzema tysiącami pogańskich bożków, miał się stać miastem wiecznym, stolicą Kościoła Chrystusowego.
Do tego Rzymu przybył Piotr w roku 42 i znalazł gościnę w domu niejakiego Korneliusza Pudensa, w rodzinie owego setnika Korneliusza, którego ochrzcił był w Cezarei. W tym domu założył swą biskupią stolicę, katedrę nauczycielską, z której nauczał prawdy Chrystusowej. Tu założył przesławną gminę chrześcijańską, która przetrwała wszystkie burze gwałtu i herezji, z której tylu Męczenników, Panien i Wyznawców poszło do Nieba.
Piotr był pierwszym biskupem rzymskim, pierwszym papieżem chrześcijaństwa. Rzym jest matką wszystkich Kościołów.
Przez 25 lat rządził Kościołem rzymskim. Potem i on poniósł śmierć męczeńską na krzyżu.
A kto dziś tą opoką, na której Kościół Chrystusowy stoi niewzruszony? Który z biskupów trzyma w ręku klucze Królestwa niebieskiego, piastuje najwyższy urząd nauczycielski, kapłański i pasterski?
Oddanie kluczy Piotrowi
Otóż Piotr żyje wciąż w swych następcach: opoką tą jest każdorazowy biskup rzymski. Dzień 18 stycznia poświęcony jest pamiątce założenia w Rzymie katedry Piotrowej, objęcia przezeń urzędu biskupiego w Rzymie. Pamiątkę tę obchodzono uroczyście już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Papież Leon Wielki w jednym z swych kazań na tę uroczystość mówi: “Gdy po zesłaniu Ducha św. apostołowie ruszyli w świat na opowiadanie Ewangelii, Piotr powołany jest do Rzymu, ażeby światło prawdy, które miało wszystkim narodom świecić ku zbawieniu, tym prędzej i skuteczniej od głowy rozchodziło się po wszystkich członkach, od stolicy świata szło do najdalszych krańców kuli ziemskiej. Czy wówczas nie byli w Rzymie ludzie z wszystkich narodów? Albo któremu ludowi nie było wiadomo, jaką naukę wziął Rzym? Ty, błogosławiony Piotrze, chorągiew krzyża Chrystusowego zatknąłeś na Kapitolu rzymskim i tam czekała cię chwalebna korona męczeńska. O Rzymie! Piotr i Paweł są ojce twoi, pasterze twoi, oni cię bardzo wsławili. Ty ludem świętym wybranym, miastem kapłańskim i królewskim stałeś się dopiero przez to, że Piotr w tobie stolicę swą założył; przez to stałeś się stolicą świata. Chociażeś stał się mocnym przez zwycięstwo swoje i panowanie swe na lądzie i na morzu rozszerzyłeś, to przecież nie postrach wojen twoich uczynił ci tyle poddanych, co pokój Jezusa Chrystusa. Bóg zrządził, że wiele królestw przyszło pod twoją władzę, by słowo Boże tym prędzej dotarło do ludów, nad którymi panujesz”.
Przez dwadzieścia już wieków rządzi Chrystus Pan Kościołem przez Piotra, a Piotr przez swych następców, papieży. Dużo i strasznych burz uderzało na tę opokę – a ona stoi wciąż niewzruszona. Z tej opoki Pan Jezus wciąż naucza przez usta papieża prawdy nieomylnej, broni Kościoła od błędu i pomyłki w rzeczach wiary i moralności, pokrzepia w ucisku i cierpieniach – w Kościele bowiem znajduje się wszelka prawda i łaska Jezusowa. Jak w człowieku przestałaby krew krążyć, gdyby mu serce wydarto, tak bez papieża nie byłoby życia i zdrowia w Kościele katolickim, koniecznych do jego rozwoju.
Nauka moralna
Czym jest papież dla nas katolików? Piotr jest opoką, jest klucznikiem Królestwa niebieskiego. Czym był Piotr, tym jest każdy następca jego, papież, – jest fundamentem Kościoła i klucznikiem Królestwa Chrystusowego.
Nikt nie buduje bez mocnego fundamentu. Chrystus Pan Kościołowi swemu dał fundament niewzruszony, a tym fundamentem jest każdorazowy papież. W nim skupiają się i wiążą w jedną całość wszystkie członki Kościoła Chrystusowego, tak, jak w budynku wszystkie części mają swą spójnię i jedność w fundamencie. Papież jest opoką, na której opierają się i w jedno wiążą wszystkie części Kościoła, papież bowiem strzeże jedności wiary i miłości.
Bez jedności wiary nie mógłby się Kościół ostać. Gdyby każdemu człowiekowi wolno było wierzyć w to, w co chce, to nie tylko rozerwałby się natychmiast węzeł religii, spajający wszystkich w jedno ciało, lecz powstałyby przeciw sobie szczepy, narodowości, jednostki i prześladowałyby się nawzajem śmiertelną nienawiścią dla swych religijnych przekonań. Każda społeczność bez jednej, wspólnej wiary musi się rozpaść. Od tego nieszczęścia ratuje Kościół papież, bo on nie tylko strzeże czystości, jedności wiary, ale jest najwyższym sędzią w wszelkich wątpliwościach co do nauki Chrystusowej. Co papież ogłasza jako prawdę objawioną, to wszystkie członki Kościoła muszą za objawioną prawdę przyjąć, a co jako błąd, jako wymysł ludzki potępi, to wszyscy muszą odrzucić i potępić. Daje to nam najwyższe bezpieczeństwo wobec obłędów, do których prowadzi albo zaślepienie rozumu, albo zepsucie serca. My nie potrzebujemy się pytać, w co wierzyć lub nie wierzyć. Mamy papieża. Jaka jego nauka, tę przyjmujemy jako nieomylną i przez to zachowuje się jedność wiary.
Za jednością wiary idzie jedność miłości. Papiestwo spaja i łączy wszystkich katolików całego świata. W papiestwie wszyscy jesteśmy braćmi jednej wielkiej rodziny, obywatelami tego samego Królestwa Bożego, członkami tego ciała, którego widzialną głową na ziemi jest papież.
Papież jest klucznikiem Królestwa niebieskiego. Klucze są znakiem władzy i panowania; kto ma klucze od bram miasta, jest panem miasta. Pan Jezus dając Piotrowi klucze Królestwa niebieskiego, dał jemu i jego następcom najwyższą władzę w Kościele. Papież otwiera i zamyka Kościół, to znaczy: przyjmuje do Kościoła i wyklucza z Kościoła. Papież rządzi wszystkimi członkami Kościoła świętego, więc rozporządzenia jego i przykazania muszą być ściśle wykonywane, bo wiążą nie tylko na ziemi, ale i w Niebie.
Papież otwiera obfitą skarbnicę łask kościelnych – zasług Chrystusa Pana i zasług wszystkich Świętych. Otwiera chętnie drzwi Kościoła dla wszystkich, którzy chcą wnijść, otwiera skarbiec Kościoła dla zbawienia naszego.
Jakież tedy są nasze obowiązki względem papieża?
Papież jest opoką, na której spoczywa nasza wiara, więc mamy wierzyć w to, co on naucza, bo papież Duchem świętym oświecony nie może się omylić w nauce swojej co do wiary i co do moralności. Pan Jezus modlił się za Piotra Apostoła, by wiara jego nie ustawała, więc ta modlitwa zawsze jest skuteczna. Nie ma papieża, który by błędnie w rzeczach wiary nauczał.
Papieżowi należy się posłuszeństwo. Papież nie może nakazywać nic takiego, co by się sprzeciwiało przykazaniom Bożym.
Papieżowi należy się miłość, boć jest ojcem naszym. Miłując papieża, będziemy się zań modlić, by go Bóg uzbroił łaską gorliwości i wspierał na jego ciężkim urzędzie.
Modlitwa
Panie Jezu Chryste! któryś sługę Twego i zastępcę Piotra tak cudownie w wierze umocnił i Stolicę świętą przeciw wszelkim napaściom i nieprzyjaciołom aż dotąd obronił, daj nam łaskę, abyśmy zawsze wiernymi dziećmi Kościoła rzymskiego i posłusznymi owieczkami jego Pasterza pozostali. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który króluje w Niebie i na ziemi, po wszystkie wieki wieków. Amen.
Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku – Katowice/Mikołów 1910r.