Człowiek jest zbyt słaby, by móc pragnąć i nie zaspokoić swego pragnienia. A nadzwyczaj smutne jest to, że człowiek nie potrafi tak samo uczynić ze swymi dobrymi pragnieniami. W złu jest pragnienie, a potem – spełnienie. W dobru jest pragnienie, a potem – zatrzymanie się albo nawet robi się krok do tyłu. Grzech pragnienia jest rozpowszechniony jak chwast, który sam się rozrasta: czy jesteśmy dziećmi, żeby nie wiedzieć że ta pokusa jest trucizną i że trzeba przed nią uciekać?
Poemat Boga Człowieka.