(Żył około roku Pańskiego 1099)
Święty Władysław I, król węgierski, był średnim synem Beli I i jego żony nieznanego dzisiaj imienia, córki Mieszka II króla polskiego. Urodził się około roku 1042 i wychował w Polsce, albowiem ojciec jego musiał uchodzić z Węgier podczas zamieszek, jakie tam panowały w ostatnich latach panowania św. Stefana I, i znalazł schronienie na dworze Mieszka II, za co mu się odwdzięczył cenną przysługą podczas wojny z pogańskimi Pomorzanami. Powrócić do Węgier mógł Bela I dopiero w czasie panowania brata swego Andrzeja I, od którego otrzymał osobną dzielnicę; niedługo jednak przyszło miedzy nimi do wojny, w wyniku której Bela I został wyniesiony na tron węgierski.
Święty Władysław
Święty Władysław I był podczas krótkich rządów królewskich swego ojca, a potem brata stryjecznego Salomona, niejako naczelnym wodzem wojsk węgierskich, sławionym dla swego bohaterstwa. Walczył szczęśliwie z Czechami i pogańskimi Połowcami na wschodzie, jednakże wojna z tymi ostatnimi, a raczej z popierającym ich namiestnikiem bizantyńskim w Belgradzie wywołała niesnaski między Salomonem a Władysławem i jego bratem Gejzą. Skończyły się one wypędzeniem Salomona, stronnika cesarza Henryka IV w jego sporze z papieżem Grzegorzem VII, po czym na tronie węgierskim zasiadł Gejza. Salomon uczynił teraz nieszczęśliwy krok, a mianowicie uznał zwierzchnictwo cesarskie, w nadziei, że w zamian za to Henryk IV pomoże mu utrzymać się na tronie królewskim, ale rachuby te zawiodły, a jego położenie nawet się pogorszyło, gdyż przeciw jego umowie z Niemcami zaprotestował papież Grzegorz, przypominając, że Węgry od czasów króla św. Stefana podlegają zwierzchnictwu Stolicy Apostolskiej. Po śmierci Gejzy w roku 1077, królem węgierskim został jego brat św. Władysław, wprowadzony na tron przez swego brata ciotecznego Bolesława Śmiałego, monarchę polskiego, na którego dworze długo się wychowywał. W ten sposób szczęśliwie zwyciężył na Węgrzech kierunek narodowy przeciw Niemcom, a zarazem kościelny, gdyż święty Władysław był podczas wielkiego ówczesnego sporu kościelno-politycznego, tj. walki. papieża Grzegorza VII z cesarzem Henrykiem IV, wiernym stronnikiem partii papieskiej. Złotymi głoskami zapisał się również święty Władysław w dziejach Węgier jako wielki wojownik, po kilkakroć gromiąc dzikich Połowców, i jako prawodawca, jego bowiem dziełem było uzupełnienie prawodawstwa węgierskiego, rozpoczętego jeszcze przez św. Stężana. W tym celu zwołał Władysław w roku 1092 wielki zjazd do Szabolcz, na którym wydał tak zwane “Decretalia”, złożone z trzech ksiąg. Pierwsza z nich jest zbiorem uchwał samego zjazdu i zawiera głównie ustawy dotyczące spraw kościelnych, oparte na postanowieniach soborów; dwie pozostałe księgi dotyczą stosunków społeczno-państwowych i zawierają przepisy administracyjne i sądowniczo-policyjne. Wspomnieć wreszcie należy, że za panowania Władysława, w niemałej mierze za jego staraniem, doszła do skutku kanonizacja świętego króla Stefana I, dzięki czemu Węgry uzyskały pierwszego narodowego patrona.
Wypełniając w ten sposób obowiązki królewskie na cześć i chwałę Boga i na dobro i zbawienie poddanych, odznaczał się Władysław również w życiu osobistym wielką pobożnością i cnotliwością, albowiem czas wolny od zajęć państwowych obracał na modlitwę i uczynki miłosierdzia, a wstrzemięźliwość w używaniu dóbr doczesnych posuwał tak daleko, że sobie odmawiał rzeczy dozwolonych, przestawał na skromnych potrawach i nigdy nie pijał wina, słowem umartwiał ciało ile tylko mógł jako władca i rycerz.
Gdy w roku 1095 obwołano pierwszą wyprawę krzyżową dla wyswobodzenia Ziemi św. z rąk Saracenów, rycerstwo całego chrześcijaństwa w głębokiej czci dla dzielności i cnót Władysława powierzyło mu naczelne dowództwo ale rzecz nie doszła do skutku, gdyż równocześnie przyszło do zamieszek na Morawach, które wówczas wchodziły w skład państwa węgierskiego, Władysław natychmiast wyruszył tam na czele wojska, ale zmarł w drodze, w lipcu roku 1095. W 103 lata później papież Celestyn III policzył go w poczet Świętych Pańskich, wyznaczając jego uroczystość na dzień 27 czerwca.
Nauka moralna
Podobnie jak święty Władysław jako król i opiekun kraju starał się wypełnić obowiązki, nałożone mu przez wysoką godność i posłannictwo – tak i my winniśmy się starać zadosyćuczynić obowiązkom naszym z całą sumiennością, choćby były jak najtrudniejsze. Albowiem Bóg, który cię powołał do jakiegokolwiek stanu, żąda od ciebie, abyś w miarę zdolności, sił i sumienia pracował dla chwały Boga i dla dobra bliźnich twoich. Na zbawienie twoje wpływu to mieć nie będzie, czy pełnisz te obowiązki i w stanie wysokim, czy niskim, czy jesteś możnym tego świata, czy prostym robotnikiem, lecz od tego zbawienie twoje zależeć będzie, czy na tym stanowisku, na jakim cię Pan Bóg postawił, wiernie i sumiennie pełnisz obowiązki i zgadzasz się zawsze z wolą Bożą. Przez to staniesz się Bogu miłym i dasz dowody, że ci na prawdę chodzi o to, abyś był zbawiony.
Modlitwa
Boże, któryś świętego Władysława, wyniesionego na królewską godność, obdarzyć raczył łaską umartwionego życia, spraw to łaskawie, abyśmy za jego przykładem i pośrednictwem umartwiając w nas złe żądze, dostąpili wiecznego zbawienia. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen.
Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku – Katowice/Mikołów 1910r.