Ciekawe zjawisko. Ewenement wszech czasów Sensus Fidei – zmysł wiary ludu Bożego. Kościół prawowierny mimo różnych wydarzeń, prześladowań, wyparć i zdrad dalej istnieje. Obok Magisterium jest drugą ochroną depozytu Objawienia Bożego. Potocznie nazywany – Pobożnością Ludową. Bóg objawia Słowo, przez uruchomienie proroka, którego wpierw słuchają pobożne dusze, które rozpowszechniają Słowo Boże, które staje się rzeczywistością i przywraca Ład. Nie wszystko racjonalnie można zrozumieć i wyjaśnić, ale przed kłamstwami można się bronić na teologii opartej na tradycji.
J 16.13 Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe.
14 On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi.
O. prof. Stanisław C. Napiórkowski:
“Według św. Pawła wierni otrzymują dary Boże, aby „doszli do pełnego poznania Jego woli, dzięki wszelkiej mądrości i duchowemu zrozumieniu”, aby „postępowali w sposób godny Pana, w pełni mu się podobając, wydając owoce wszelkich dobrych uczynków i rosnąc przez wszelkie poznanie Boga” (Kol 1, 9-10). Istnieje więc wśród wiernych jakieś „duchowe rozumienie”, które przychodzi niejako od wewnątrz, drogą modlitwy i życia pogłębionego wiarą. Św. Paweł mówi o jakimś wyczuciu (sensus), dzięki któremu wierni trafnie oceniają to, co lepsze (Flp l, 9), o poznawczym „zmyśle Chrystusowym” (1 Kor 2, 16) i o „światłych oczach serca” (illuminatos oculos cordis vestri), które dają głębsze poznanie Chrystusa i własnego powołania (Ef 1, 17-18). Św. Jan dostrzega w tym szczególnie Ducha Świętego: „Jego namaszczenie was poucza o wszystkim, a ono jest prawdziwe i nie jest kłamstwem, jak pouczyło was, pozostańcie w nim” (1 J 2, 27).
Święty Jan Paweł II
“Nadprzyrodzony zmysł wiary nie polega jednak wyłącznie i koniecznie na wspólnym odczuciu wiernych. Kościół, idąc za Chrystusem, naucza prawdy, która nie zawsze jest zgodna z opinią większości. Słucha on głosu sumienia, a nie „siły”, i w ten sposób broni ubogich i pogardzanych. Docenia badania socjologiczne i statystyczne, o ile okazują się pożyteczne dla uchwycenia kontekstu historycznego, w którym ma on rozwijać działalność pasterską, i dla lepszego poznania prawdy; badania te nie mogą jednak być uważane za wyraz zmysłu wiary” (Familiaris consortio, 5).
SENSUS FIDEI W ŻYCIU KOŚCIOŁA
49 Sensus fidei fidelis jest rodzajem duchowego instynktu, który pozwala wierzącemu spontanicznie ocenić czy określone nauczanie lub praktyka jest czy nie jest zgodne z Ewangelią i wiarą apostolską.
62 Sensus fidei fidelis pozwala również poszczególnym wiernym dostrzec jakąkolwiek niezgodność, niespójność lub sprzeczność między nauczaniem lub praktyką a prawdziwą wiarą chrześcijańską, którą żyją. Reagują tak jak meloman na fałszywy ton w wykonaniu utworu muzycznego. W takich wypadkach, wierni wewnętrznie opierają się nauczaniu lub praktykom, które wchodzą w grę i nie akceptują ich ani w nich nie uczestniczą.
119 doświadczenie Kościoła pokazuje, że czasem prawda wiary zostaje przechowana nie przez wysiłki teologów lub nauczanie większości biskupów lecz w sercach wiernych