(żył około roku Pańskiego 1562) Piotr, urodzony w Alkantarze w Hiszpanii w roku 1499, był już w wieku dziecięcym tak łagodny, skromny i nabożny, że go powszechnie nazywano „świętym chłopczyną”. Z pilnością przykładał się do nauk, a na uniwersytecie w Salamance należał do najzdolniejszych uczniów i słynął z pobożności. Co dzień chodził na Mszę świętą, trzymał na wodzy oczy, uszy i język, w rzadkich godzinach wolnych od zajęć odwiedzał chorych i cieszył się powszechnym szacunkiem dla swej nadzwyczajnej skromności. Miał zostać prawnikiem, ale tęsknota do Boga była w nim silniejsza od ziemskich widoków, toteż licząc lat szesnaście, wstąpił do zakonu św. Franciszka z Asyżu. Wraz z ubożuchnym habitem przyswoił sobie ducha pokory i pokuty serafickiego zakonodawcy, a postami, czuwaniem po nocach i umartwieniem ciała poskramiał pożądliwości, aby się stać podobnym Chrystusowi. Święty Piotr z Alkantary Wyświęcony na kapłana, piastował z kolei urząd gwardiana i definitora. Napomnieniami, uprzejmością i własnym przykładem zachęcał współbraci zakonnych do jak największej doskonałości i działał zbawiennie na misjach jako kaznodzieja i spowiednik. Mimo mozolnej pracy był dla siebie samego surowy i nieubłagany. Zszarzały habit, stary brewiarz, drewniany krucyfiks i kosztur były całym jego bogactwem. Co trzeci dzień jadał trochę czarnego chleba, grochu albo warzywa rozmoczonego w … Czytaj dalej 19 października Żywot świętego Piotra z Alkantary