(żyła około roku Pańskiego 453) Niewielu mamy Świętych, którzy chociaż zasiadali na tronie, otoczeni licznym gronem pochlebców, to jednak nigdy nie popełnili żadnego grzechu ciężkiego. Do tych niewielu należy Pulcheria, którą św. Cyryl, biskup, nazywa nieskalaną oblubienicą Chrystusa, ozdobą ziemi, chlubą Kościoła, a Ojcowie soboru chalcedońskiego „strażnicą wiary, sprawczynią pokoju i pogromczynią kacerzy”. Była ona córką cesarza Arkadiusza i urodziła się w roku 399. Licząc lat dziewięć została sierotą, ale Bóg, który chciał w niej mieć naczynie swych świętych zamiarów, uposażył ją darem mądrości, bogobojności, męstwa i zamiłowania samotności. Brata swego Teodozjusza uczyła pacierza jak najtroskliwsza matka, prowadziła go do kościoła i wychowywała na prawowiernego chrześcijanina. Prócz tego zastępowała ojca i matkę swym dwóm małym siostrzyczkom. Pana Jezusa tak umiłowała, że ślubowała Mu dozgonne panieństwo i do tego samego ślubu skłoniła swoje siostry. Licząc lat 15 została wraz z Teodozjuszem władczynią ogromnego państwa. Jako cesarzowa, sławiona i podziwiana przez wszystkich z powodu swej mądrości, pozostała skromną i pokorną. Wszystko czyniła w imię brata, aby na niego spadał zaszczyt, nie na nią. Pałac cesarski, który w dawniejszych czasach był widownią uczt i zabaw, stał się pod jej zarządem jakby klasztorem, w którym panowała surowa karność i wzorowy ład. W komnacie jej, … Czytaj dalej 11 września Żywot świętej Pulcherii, panny i cesarzowej