(żyła około roku Pańskiego 302) W roku 1802 wielkie wrażenie wywołało w Rzymie odnalezienie w katakumbach grobu św. Filomeny. Na grobowcu wyczytać można było z trzech stron napis: „Święta Filomena niechaj spoczywa w pokoju”, a w grobie oprócz kości znaleziono cieniutkie nadłamane naczynie szklane ze skrzepłą krwią, zwykłe świadectwo, że pochowany umarł śmiercią męczeńską. Gdy cząsteczki krwi oddzielono od naczynia, połyskiwały jak złoto lub klejnoty. Świadkami tego cudu byli między innymi mężowie głębokiej nauki. Na przykryciu grobowym wyżłobiona była lilia i palma, jako znaki dziewictwa i męczeństwa, oraz bicz, kotwica i trzy strzały, przedstawiające narzędzia, którymi dokonano męczeństwa. Filomena była córką wysokiego dostojnika greckiego. Pogańscy jej rodzice długo i usilnie prosili bogów o potomstwo. Domowy ich lekarz Publiusz, gorliwy chrześcijanin, często z nimi rozmawiał o potędze i dobroci Boga chrześcijańskiego, czyniąc im nadzieję, że ich wysłucha, jeśli przyjmą prawdziwą wiarę i dadzą się ochrzcić. Poszli za tą radą i wkrótce cieszyli się przyjściem na świat córeczki, której na chrzcie nadali imię Filomeny, tj. umiłowanej. Gdy Filomena doszła lat trzynastu, nabrali ją rodzice do Rzymu. Cesarz Dioklecjan, ujrzawszy dziewicę jaśniejącą nadzwyczajnymi wdziękami i ujmującą skromnością, przyrzekł ojcu spełnić wszystkie jego żądania, byle by mu oddał swoją córkę. Ojciec, olśniony zaszczytem, przystał … Czytaj dalej 11 sierpnia Żywot świętej Filomeny, panny i Męczenniczki