(Żyła około roku Pańskiego 200) Święta Krystyna była córką poganina Urbana, który we Włoszech w mieście Tyrze pełnił służbę starosty. Nierzadko w jego domu pociągano chrześcijan do odpowiedzialności i kuszono ich rozmaitymi udręczeniami do porzucenia wiary Chrystusowej. Mała dziewczynka ze łzami w oczach podziwiała cierpliwość, niewzruszoną wytrwałość i ochoczość, z jaką wyznawcy nowej wiary znosili największe męki, a nawet śmierć, pytała przeto służebnicy, czemu ci ludzie wśród najsroższych cierpień okazują taką pogodę umysłu. Służebnica, która była chrześcijanką, wtajemniczyła ją w prawdy wiary Jezusowej i przysposobiła do chrztu świętego, a kapłan nadał dziewczątku imię Krystyny. Urban, niechętnie widząc litość, jaką jego dwunastoletnia córeczka okazywała chrześcijanom, wyznaczył jej osobne mieszkanie, ozdobił je bożyszczami ulanymi ze złota i srebra, wręczył jej pewną ilość kadzidła i nakazał służebnicom dawać baczenie, aby ich pani codziennie składała bogom ofiary. Krystyna modliła się żarliwie w samotności i ani świec nie paliła przed bożyszczami, ani kadzeniem czci im nie oddawała. Niewolnice przypomniały jej pewnego dnia: „Pani, już od tygodnia zaniedbujesz ofiary bogom; pomnij na to, że gniew ich spadnie na nas i przyprawi nas o zgubę”. „Nierozsądne – rzekła dziewica – jakież brednie prawicie! Ślepym świec nie palę, głuchych nie proszę o posłuch; żywemu tylko Bogu, władcy Nieba … Czytaj dalej 24 lipca Żywot świętej Krystyny, panny i Męczenniczki