(Żył około roku Pańskiego 540) Święty Medard, urodzony w roku 457 we Francji z pobożnych i bogatych rodziców, już w dzieciństwie odznaczał się wielką pobożnością i miłosierdziem. Pewnego razu, spotkawszy człowieka, któremu zbójcy zabrali konia, przywołał go i podarował mu wierzchowca ze stajni ojca. Kiedy służący spostrzegli brak jednego konia, przerazili się, ale mały Medard rzekł: „Nie obawiajcie się! Konia tego dałem ubogiemu dla miłości Chrystusa, a Jezus już pomyśli o tym, jakby go nam oddać” – i w istocie gdy weszli do stajni, znaleźli zwierzę przy żłobie. Gdy Medard podrósł, oddali go rodzice do szkoły biskupiej w Tournay. Zdolny i pilny młodzieniec stał się wkrótce pierwszym między uczniami, a równocześnie jaśniał wielką bogobojnością, skromnością i pokorą. Ostrożny w wyborze przyjaciół, przestawał tylko z tymi, których obyczaje były nienaganne. Najbliższe stosunki zadzierzgnął z pobożnym Eleuteriuszem. Obaj unikali uciechy, jakim oddawała się wówczas większość młodzieży, to jest hałaśliwych polowań, pijatyk, tańców swawolnych i innych zabaw. Obaj za cel dalszego życia obrali sobie kapłaństwo. Ukończywszy szkołę, przyjął Medard święcenia kapłańskie i odtąd przez lat czterdzieści z apostolską gorliwością głosił naukę Zbawiciela między wiernymi. Jego rozsądek i czyny były tak samo podziwienia godne, jak jego święta miłość i pobożność. Jak był łagodny i … Czytaj dalej 8 czerwca Żywot świętego Medarda, biskupa