(Żył około roku Pańskiego 304) Za panowania cesarza rzymskiego Dioklecjana szerzyło się zaciekłe prześladowanie Kościoła Bożego. Nauka Chrystusa tak się już była przyjęła pomiędzy ludnością, że poganie, a szczególnie kapłani pogańscy, lękając się upadku swych zabobonów, wmówili w cesarza Dioklecjana, że chrześcijanie są jego największymi nieprzyjaciółmi. Cesarz uległ tym namowom i rozkazał wytępić chrześcijaństwo. Tak więc przez dni trzydzieści zabijano w państwie rzymskim, gdzie tylko władza Dioklecjana sięgała, po siedemnaście i więcej tysięcy chrześcijan. Nie oszczędzano nikogo, byle tylko wpadł w podejrzenie, że jest chrześcijaninem, tak że niektóre miasta zupełnie opustoszały. W tym okropnym dla chrześcijaństwa czasie umarł papież Gajus, krewny Dioklecjana. Po nim objął tron papieski Marcelin. Gdy Dioklecjanowi doniesiono o Marcelinie, jako chrześcijaninie i mężu wywierającym wielki wpływ na współwyznawców, nie chciał wierzyć i postanowił sam się przekonać o prawdziwości tego doniesienia. Podburzony jeszcze namowami Urbana, najwyższego kapłana pogańskiego, kazał pojmać Marcelina i prośbami, obietnicami, a w końcu postrachem wymógł na nim, że udał się do świątyni Westy i Izydy i tam własną ręką spalił kadzidło na ofiarę bogom. Zasmucił się głęboko wszystek Kościół Boży, że najwyższy pasterz chrześcijan tak nisko upadł, czyniąc to, od czego poprzednio sam współwyznawców odwodził, i wielu Męczenników Wierze świętej pozyskał, zachęcając do … Czytaj dalej 26 kwietnia Żywot świętego Marcelina, papieża