(Żył około roku Pańskiego 1000) Makariusz, z rodu Ormianin, jaśniał tylu cnotami chrześcijańskimi i tak wielką nauką, że wyniesiono go na godność patriarchy antiocheńskiego. Na tym wysokim urzędzie nie odmienił się w pokorze, owszem, dążył do coraz dalszego postępu, ćwicząc się gorliwie w świątobliwości. Z pokorą też służył wszystkim, uniżając się każdemu w sercu. Miał w sobie ludzkość, połączoną z powagą, twarz zawsze między ludźmi wesołą i we wszystkich postępkach rzadką uczciwość. Świeckimi rzeczami umiał mądrze gardzić i nauczył się przestawać na tym, czym sam był, a czego utracić nie mógł, bo kto sam sobie wystarcza, ma wszystko. Pokarmów używał prostych, służących potrzebie a nie rozkoszy. Występkami i grzechami ludzkimi brzydził się, ale ani się o nie ciekawie nie pytał, ani też nazbyt surowo nie karcił, a pokutującym łatwo odpuszczał. Nie był porywczy do gniewu, a prędki do miłosierdzia. W nieszczęściu dzielny i wytrwały, w szczęściu pokorny i ostrożny. Przez całe życie starał się wszystkim dobrze czynić, nikomu nie szkodzić, od krzywdy bronić. W domu swym utrzymywał wielu ubogich, ale z pokory serca nigdy żadnej zasługi przed Bogiem mieć nie chciał i taił swoje cnoty tak gorliwie, jak to drudzy czynią z grzechami; Bóg nie zapomniał jednak o swym słudze … Czytaj dalej 12 kwietnia Żywot świętego Makariusza, patriarchy antiocheńskiego