(Żyła około roku Pańskiego 1258) Wyznawam Tobie Ojcze, Panie Nieba i ziemi, żeś te rzeczy zakrył przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je maluczkim” (Mateusz 11,25). Tę dziękczynną modlitwę wzniósł Jezus także za Juliannę, która się urodziła roku 1193 w Retinnes koło Leodium. Rodzice jej byli majętni nie tylko w dobra doczesne, ale i w dobra wieczne. Mając zaledwie pięć lat Julianna straciła rodziców i została oddana zakonnicom w Kornelibergu na dalsze wychowanie. Już wtedy okazywała nienasyconą żądzę wiedzy i niezwykły zmysł pobożności. W krótkim czasie nauczyła się na pamięć psałterza i czytywała z głębokim pojęciem tak Pismo św. jak i pisma świętych Augustyna i Bernarda. Nie leniła się do żadnej pracy, owszem najniższa praca była jej tym milsza. Pościła bardzo surowo, z wszystkich swych czynności tworzyła niejako bezustanną modlitwę, a największą pociechę miała w Jezusie w Przenajświętszym Sakramencie i w Jego Najświętszej Matce Maryi. Gdy siostry nalegały, aby jadła, i pytały, co lubi, odpowiadała z nadobnym uśmiechem: „Lepszego chciałabym” – przez co chciała wyrazić, że pragnie jak najprędzej przystąpić do Komunii świętej, albowiem spełniły się na niej słowa Pisma świętego: „Którzy Mnie pożywają, głód zawsze czują, a którzy Mnie piją, pragnienie zawsze mają”. Prośbie jej o przyjęcie do zakonu … Czytaj dalej 5 kwietnia Żywot świętej Julianny, zakonnicy