(żył około roku Pańskiego 722)
Szczegóły jego życia tylko we fragmentach wyłaniają się z mroków wczesnego średniowiecza. Postać Ryszarda stanowi jakby cień kryjący się za postaciami jego świętych dzieci: Willibalda, Winebalda i Walburgi, i to przez ich zachowane hagiografie i życiorysy (eg. IX-wieczny Hodoeporicon przypisywany mniszce Hugebure z klasztoru w Heidenheim) dowiadujemy się o nim samym.
Pobożna rodzina założona przez Ryszarda i jego żonę Wunę, krewną św. Bonifacego, żyła na przełomie VII i VIII w. w saksońskim Wessex, królestwie powstałym po upadku cesarstwa rzymskiego na terenach dzisiejszej Anglii. Późniejsza hagiografia przypisywała Ryszardowi tytuł królewski, choć historycznie jest to wątpliwe. Musiał być jednakże wysoko urodzonym szlachcicem.
Święty Ryszard
Ok. 720 r. Ryszard (nawet jego imię nie jest pewne – najwcześniejsze zapisy używające tego imienia pochodzą z IX w.), wraz z dwoma nastoletnimi synami, Willibaldem i Winebaldem, wyruszył – do rezygnacji nakłoniła go pokora – na pokutną pielgrzymkę do Rzymu i Ziemii Świętej. Spłynąć mieli rzeką Hamble i w pobliżu Southampton przekroczyli kanał La Manch. Następnie idąc w górę Sekwany dotarli do Rouen, gdzie przez pewien czas się zatrzymali.
Stamtąd, odwiedzając po drodze sanktuaria, kościoły, groby świętych udali się pieszo w kierunku Italii.
Podróże w tamtych czasach nie były łatwe i wędrówka przez Francję i północne Włochy musiały wyczerpać zdrowie niemłodego już, jak można mniemać, Ryszarda. Wyczerpany trudami w 722 r. zachorował i zmarł w Lucce w Toskanii.
Tam też został pochowany, w bazylice San Frediano.
Po śmierci ojca synowie kontynuowali pielgrzymkę jeszcze przez 5 lat. Mieli dotrzeć do grobu św. Jana Ewangelisty w Efezie, zwiedzić Egipt i Sycylię, na Cyprze nawiedzić kościół w Antadoros (Tartus), w którym przechowywano głowę św. Jana Chrzciciela. Później dotarli do Ziemi Świętej. W drodze powrotnej zatrzymali się na dwa lata w Konstantynopolu. Po powrocie wstąpili do opactwa benedyktynów na Monte Cassino. Już jako mnisi zostali wezwani przez swojego wuja, Bonifacego-Winfryda, do pomocy w misjach na terenie dzisiejszej Bawarii. Willibald został biskupem Eichstätt, natomiast Winebald pełnił funkcję opata podwójnego klasztoru w Heidenheim. Bracia wezwali do pomocy w pracy misyjnej swą siostrę Walburgę, która przez 26 lat przebywała w klasztorze w Wimborne. Przybyła ona z grupą 30 współsióstr, by zakładać żeńskie klasztory i nauczać dziewczęta. Została przeoryszą klasztoru w Bishofsheim nad rzeką Tauber. Później została przez brata przeniesiona do podwójnego klasztoru (tzn. mającego część dla mnichów i osobną dla mniszek, ale wspólne kierownictwo) w Heidenheim. Po śmierci swego brata, opata Winebalda, przejęła jego obowiązki i pełniła je aż do swojej śmierci.
Po śmierci Willibalda w 1154 r. zamierzano przenieść relikwie Ryszarda do Eichstätt, ale mieszkańcy Lucci sprzeciwili się i tylko część prochów Świętego udało się uzyskać.
Świadczy to o dość szybko rodzącym się kulcie Ryszarda. Przypisywano mu cudowne uzdrowienia. Jeszcze za życia w czasie swojej pielgrzymki, podczas postoju w gospodzie, miał uzdrowić napotkanego pielgrzyma, Później uzdrowienia za przyczyną Rzyszard miały mieć miejsce Jego grobu w Lucce, a także w miejscu złożenia części relikwii w Eichstätt.
Jego związki z Eichstätt prawdopodobnie przyczyniły się do tego, iż nazywa się Go czasami (poza Ryszardem z Wessex i Ryszardem Pielgrzymem) Ryszardem ze Szwabii…
http://www.swzygmunt.knc.pl/SAINTs/HTMs/0207stRICHARDpilgrim01.htm
http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/02-07a.php3